We leven in een beeldcultuur dat is niets nieuws. Iedereen leeft met beelden; plaatjes in je hoofd. Mijn dochter van 7 weet niet anders. Voor het slapen gaan doet ze even haar ogen dicht om te kijken welke leuke plaatjes er komen. Soms een hele film! Gewoon dagdromen, dus met je ogen dicht. Er is steeds meer bekend over onze hersenen; ze laten zien wat we leuk vinden of we enthousiast of juist verdrietig zijn. Via een CTG-scan maken we daar plaatjes van. Boeiend of eng? Stel je voor dat al je gedachten zichtbaar zouden zijn, zie je het voor je? Wat iemand bij jou losmaakt is direct zichtbaar! Dan ben je echt authentiek : )
Zou het helpen elkaar beter te begrijpen? Hebben we daar een CTG-scan voor nodig hebben? We kunnen namelijk heel goed elkaars spiegel zijn door ons zelf te zien in de reactie van de ander. Daar ligt vaak nog onontgonnen terrein. Of wat een coach ooit tegen mij zei: het ligt aan jou of de ander zich van waarde voelt. Ons gedrag roept gedrag op. Of bijbels gezien: wat we zaaien oogsten we.
Het beeld dat we van de ander hebben, zonder waarde oordeel, met een goede waarneming, kan de ander veel over zichzelf laten zien. Jij bent een spiegel en de ander kijkt naar zichzelf via jou. Eigenlijk zoals Jezus…we kunnen via Hem naar onszelf kijken, dat is vaak een heel andere (jazeker!) blik dan die we van onszelf hebben. Voel je je schuldig, Hij ziet je vergeven. Vind je jezelf te slap, Hij ziet je als krachtig.
CHDM heeft al 14 jaar de slogan:
Een frisse kijk op jezelf zet je in beweging en laat je krachtig kiezen!
We hebben geen scan nodig. Wel mensen die je een spiegel kunnen voorhouden. Of een familieopstelling die een spiegel vormt van je innerlijke beelden. Dan raak je verrast, verbaasd, gerustgesteld, of welke reactie het ook bij je teweeg brengt. Het zijn nieuwe plaatjes die zich in je brein opslaan en als voedingsstoffen je gedachten en emoties kunnen beïnvloeden.
Wat zijn we toch knap gemaakt!
