In goed gezelschap van een lieve vriendin en met een spannende verwachting reis ik af naar Zuid-Afrika. Eerlijk gezegd ben ik het meest bang voor eelt op mijn ziel als ik geconfronteerd zal worden met armoede. Mijn zus daarentegen vraagt zich af waarom ik de confrontatie met ellende ga opzoeken en is bang dat ze mij bij terugkomst moet opvegen.
Sloppenwijk nr. 1 ga ik gewapend met twee missionarissen en een krat voedsel een kleihutje in waar een oma, een zestienjarige moeder en twee koters op het enige bed zitten. Voor het hutje ligt een hond en in het hutje een kat, even voor de beeldvorming. Ik vlei neer op het lege voedsel kratje naast de vertaalster.
Daniel, die wekelijks de wijk in gaat met voedsel en de bijbel, vraagt aan hen of ze zich veilig voelen met kerst in aantocht (er is veel alcohol misbruik tijdens feestdagen), of ze nog iets nodig hebben en waar hij voor kan bidden. Ik neem het kleintje even op schoot, ook om te laten zien aan moeder hoe mooi ik haar kind vind en om haar de gelegenheid te geven om met aandacht naar Daniel te luisteren.
Sloppenwijk nr. 2 bezoek ik met Brandien (http://www.brandien.nl). hier investeert zij wekelijks in relatieopbouw met tieners door gesprekken en bijbelstudies. Vandaag wordt er film gekeken, ik vermaak me met de jongere kinderen die spontaan allerlei dansjes en trucjes doen. Ik maak filmpjes van hen met mijn iPhone waar ze van in een deuk liggen, verlegen zijn ze zeker niet! Na verloop van tijd wordt het wel erg druk om me heen, verdwijnt plotseling mijn clip uit mijn haar en krijg ik per ongeluk een lading witte zonnecrème over me heen, Gezellig!
Ondanks de armoede, het feit dat het gaat stortregenen op het moment dat wij weer fijn in de auto stappen terwijl de golfplaten daken zo lek zijn als een mandje, gaat het redelijk met mijn emoties. Het enige moment dat ik echt even flink moet slikken is als ik met de kinderen bid, nadat ik ze verteld heb dat Jezus je allerbeste vriend is in alle omstandigheden…
Maar dan, op zondagochtend half 9, onderweg naar een Afrikaanse kerkdienst, staan we in hartje Johannesburg in de stromende regen voor het stoplicht. Ik kijk, door een beslagen ruit links van me, waar een jongen van een jaar of twaalf zich vanonder een dekentje slaperig opricht. ‘Dat zou Koen kunnen zijn!’ schiet het door me heen. Naast hem bewegen nog meer hoopjes. Ik kijk naar rechts en zie verderop nog meer dekens liggen. Hoeveel tieners, kinderen nog, liggen hier ’s nachts onder het viaduct? Waar zijn de moeders? Waar zijn de vaders? Waar zijn de hulpverleners? Hoe komen zij vandaag aan eten?
Dit beeld laat me niet meer los en tijdens dit schrijven raakt het me opnieuw. Er is veel ongerechtigheid in deze wereld, vaak aangericht door de mens zelf, waar we God voor ter verantwoording roepen.
Het afgelopen jaar is het onderwerp ‘gerechtigheid’ vaak besproken in onze kerk. In Jacobus 2 vers 26 staat: Zoals het lichaam dood is zonder ziel, zo is ook geloof zonder daden dood.
Ik heb geen eelt op mijn ziel…maar er mag best wat meer op mijn handen, knieën en voeten komen.
